ارتباط بین سبک زندگی دانش‌آموزان 11 تا 14 ساله شهر تهران با سطح‌بندی خدمات شهری

مقدمه: سبک زندگی سالم در سنین مدرسه، موجب نهادینه شدن رفتار در فرد و بروز آن در بزرگسالی می‌گردد. امکانات موجود در محیط زندگی می‌تواند بر انتخاب‌های فرد که سبک زندگی وی را تشکیل می‌دهند اثرگذار باشد. بنابراین، هدف محقق بررسی ارتباط بین سبک زندگی دانش­آموزان 11 تا 14 ساله شهر تهران با سطح‌بندی خدمات شهری است. مواد و روش‌ها: این مطالعه، به روش توصیفی-پیمایشی بر روی 386 دانش‌آموز در تهران طی یک نمونه‌گیری چند مرحله‌ای انجام شد. ابزار تحقیق پرسشنامه‌ای حاوی سؤالات دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد سبک زندگی بود و با آمار توصیفی و آنالیز واریانس یک‌طرفه، آزمون همبستگی اسپیرمن و آزمون نا پارامتری من ویتنی تحلیل شد. یافته‌ها: میانگین نمره کل سبک زندگی در هر یک از مناطق فرا بهره‌مند (66/26 ± 36/177)، میان بهره‌مند (54/25 ± 78/176) و فرو بهره‌مند (08/30 ± 7/179) در حد متوسط بود. بین سبک زندگی دانش­آموزان با سطح‌بندی خدمات شهری ارتباط معنی‌داری وجود نداشت. بیشترین میانگین مربوط به بعد مسئولیت‌پذیری در مورد سلامت و کمترین میانگین مربوط به بعد مدیریت استرس بود. از نظر رفتارهای ارتقا دهنده سلامت در بعد فعالیت بدنی، پسران به­طور معنی­داری نمره بهتری نسبت به دختران (020/0=p) به دست آوردند. در ابعاد تغذیه (001/0>p) و روابط بین فردی (029/0=p) دختران به­طور معنی‌داری بهتر از پسران بودند. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های مطالعۀ حاضر می‌توان گفت سطح‌بندی خدمات شهری بر انجام رفتارهای ارتقا دهنده سلامت دانش­آموزان تهرانی تأثیری نداشته است. لذا لزوم یافتن عوامل دیگری که موجب ترغیب نوجوانان به داشتن سبک زندگی بهتر گردد ضروری به نظر می‌رسد.